————————————————————————

Βερολίνο ή Θεσσαλονίκη     2001 ή 2023; Η πόλη γεμάτη από διαδηλώσεις, επεισόδια και βία. Ένα μικρό δωμάτιο υποδέχεται ανθρώπους που παίρνουν μέρος σε μια φανταστική διαδήλωση. Παιχνίδι ή πραγματικότητα;  Εκείνοι παρασύρονται και βγαίνουν στην επιφάνεια μεγάλες αλήθειες. Οι δικές τους. Δικές τους ή δικές μου; Πολλές φορές στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη “Σ ‘εσάς που με ακούτε” θα αναρωτηθεί ο θεατής για όλα τα παραπάνω. Θα νιώσει τις λέξεις, θα ακούσει τις μουσικές, θα ζήσει ιστορίες ξανά μαζί με τους χαρακτήρες του έργου. Προσωπικές ιστορίες που συνδέουν το ιδιωτικό με το δημόσιο και ο «έξω» κόσμος εισβάλλει στον «εσωτερικό» με την απόσταση που επιβάλλεται.

Η ορχήστρα των μικρών πραγμάτων Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων είναι ομάδα θεάτρου με έδρα την Αθήνα. Ιδρύθηκε από τον σκηνοθέτη Χρήστο Θεοδωρίδη και τη χορογράφο Ξένια Θεμελή το 2009 και από τότε έχουν κάνει σπουδαίες δουλειές που, μερικές από αυτές, έχουν έρθει και στη Θεσσαλονίκη. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη φετινή του σεζόν, πρότεινε στον Χρήστο Θεοδωρίδη να συνεργαστεί με τον φορέα σε έργο πιου θα επέλεγε οίδιος και, όπως μου λένε οι δύο συνεργάτες, ήταν η κατάλληλη στιγμή για το σπουδαίο, τελευταίο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη.

Χρήστος Θεοδωρίδης:

“Το έργο αυτό ήθελα να το κάνω εδώ και χρόνια, από τότε που το διάβασα. Εγώ δεν παθαίνω εύκολα κάτι με έργα, ούτε έχω κάποια βιβλιοθήκη με έργα που θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω. Πάντα κριτήριο μου είναι όταν διαβάζω κάτι πως αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Οπότε, με αυτό το κριτήριο, όταν το διάβασα είπα ότι είναι κάτι που πρέπει να παρασταθεί αυτή την περίοδο που ζούμε στη χώρα. Το διάβασα πριν πέντε χρόνια και τώρα που το σκέφτομαι, είναι η ίδια η περίοδος που ζούμε. Δηλαδή, η τελευταία δεκαετία, είναι η πιο ταραγμένη στη χώρα. Υπάρχει απίστευτη φτωχοποίηση, υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς και ουσιαστικά είναι τρομερά επίκαιρο. Όταν η Αναγνωστάκη το έγραψε το 2001 όπως φαίνεται, ήταν φοβερά προφητικό τότε. Πράγματα που περιγράφονται στο έργο ως κάτι που τότε ξεκινάει, τώρα είναι καθεστώς.” Για την τελική διανομή των ρόλων, χρειάστηκε να γίνουν τέσσερις οντισιόν, ώστε ο σκηνοθέτης να καταλήξει στους ηθοποιούς που θα συνεργαζόταν. Παρακάτω εξηγεί τους λόγους των πολλών ακροάσεων: “Υπήρχαν κάποια ζητούμενα σχετικά με τις ηλικίες, έτσι όπως το είχα στο μυαλό μου, αλλά για μένα είναι σκοπός να συνεργάζομαι πάντα με ανθρώπους που αισθάνομαι πως μπορώ να συνεργαστώ. Απλά, επειδή μέχρι τώρα σε ό,τι έχει κάνει η Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων, το έχει κάνει με ανθρώπους που έχει ξαναδουλέψει, δηλαδή είναι ένα, δυστυχώς θα πω, κλειστό σύστημα, εδώ ήταν αυτομάτως κάτι που επιβαλλόταν να δουλέψουμε με ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε. Ήθελα όμως πάρα πολύ να το κάνω αυτό. Απλά, λόγω αυτού, έπρεπε να προσέξω πάρα πολύ στη διαμόρφωση της ομάδας. Καταρχάς να μπορώ να επικοινωνήσω, να αισθάνομαι οτι με καταλαβαίνουν, να γουστάρουν και αυτοί. Έτσι χρειάστηκαν οι πολλές οντισιόν. Κι ήταν για μένα μία πολύ μεγάλη δοκιμασία όλο αυτό. Πρώτη φορά δουλεύω με ένα σύνολο ανθρώπων που δεν έχω ξαναδουλέψει κι αυτός ήταν ο μεγάλος μου φόβος για όλο. Αλλά εντελώς ανέλπιστα, τελικά πήγε συγκλονιστικά καλά και ήταν τελικά και αρκετά εύκολο.